بعد از گذراندن ده روز زندان انفرادی  و  مراحل بازجویی در زندان توحید و یا همان موزه عبرت فعلی که به جرم اعتراض به معضلات فرهنگی و کم کاری های دولت وقت  و البته دستگیری تعدادی دیگر که کارشان چیزی بیشتر از اعتراض بود به دفترشان فراخوانده شدم‌ بر خلاف تصورم با روی خوش به استقبالم آمد و بعد تورق پرونده گفت :اگر جایمان عوض می شد و من آنطرف میز بودم. همین کارهای اعتراضی تو را می کردم.

یکبار هم وقتی مستند فقر و فحشارا ساختم و فیلم توقیف شد و پایم به داد گاه کشیده شد ایشان را در سازمان بازرسی کل کشور دیدم. فیلم را دیده بود. می‌خواستم مستند از کجا آورده اید؟را بسازم. گفت :هنوز هم تو آنطرف میز هستی و من اینطرف و خوشحالم که بعد از ده سال هنوز  کم نیاورده ای. 

آخرین دیدارمان پس از ریاست جمهوری ایشان بود.در ضیافت افطار کنار هم نشسته بودیم.  هم قبا از افطار مشت تریبون و هم  سر سفره که مرا به  کنارش فرا خواند کلی به مسایل موجود  نقد کردم و ایشان هم مثل قبل صبورانه گوش داد و  آخرش گفت :من  نسبت به تو همان ارادت  سی سال پیش را دارم .من هم گفتم :من هم دوستتان دارم  به شما رای هم داده ام اما باز من  اینطرف میزم و شما آنطرف و قبول دارید  نقد دولت بهترین کمک به دولت است؟
گفت قبول دارم.

خدا شهید خدمت ایران را با جدشان محشور کند